Why Socrates Died Dispelling the Myths

‎Socrates’ beproeving en dood vormen samen een iconisch moment in de westerse beschaving. In 399 BCE stond de grote filosoof voor een Atheense jury op ernstige beschuldigingen: goddeloosheid en ondermijning van de jonge mannen van de stad. Het beeld dat we ervan hebben – gecreëerd door zijn directe volgelingen, Plato en Xenophon, en sindsdien bestendigd in talloze werken van literatuur en kunst – is van een nobele man die zijn lippen op de giftige beker van hemlock legt, ter dood veroordeeld in een vlaag van dwaasheid door een oude Atheense democratie die al vecht voor haar eigen leven. Maar een icoon, een beeld, is geen werkelijkheid, en de tijd heeft zoveel van de feiten omgezet in een historische fabel. Robin Waterfield is zich bewust van deze mythen en heeft de werkelijke Griekse bronnen onderzocht en presenteert hier een nieuwe Socrates, waarin hij de legende scheidt van de man zelf. Terwijl Waterfield het verhaal vertelt, waren de beschuldigingen van goddeloosheid en corruptie van de jeugd van Athene al genoeg voor een doodvonnis, maar de aanklagers beschuldigden hem van meer. Ze beweerden dat Socrates niet alleen een atheïst en de goeroe van een vreemde sekte was, maar ook een elitair die zich omringde met politiek ongewenste karakters en degenen had begeleid die verantwoordelijk waren voor de nederlaag in de Peloponnesische Oorlog. Hun beweringen waren niet zonder inhoud, want Plato en Xenophon, onder Socrates’ naaste metgezellen, hadden hem als studenten verafgood, terwijl Alcibiades, de havikachtige en notoir zelfzuchtige generaal, Athene aan de rand van een militaire ramp had gebracht. In feite, zoals Waterfield opmerkzame wijze laat zien door middel van een meeslepend historisch verhaal, zat er veel waarheid, vanuit een Atheens perspectief, in deze beschuldigingen. Het proces was gedeeltelijk een reactie op onrustige tijden – Athene wankelde van een catastrofale oorlog en onderging turbulente sociale veranderingen – en Socrates’ metgezellen waren helaas directe vertegenwoordigers van deze problemen. Hun woorden en daden, oordeelkundig gezeefd en in de juiste context geplaatst, dienen niet alleen om Socrates af te schilderen als een historische figuur van vlees en bloed, maar bieden ook een goede lens om zowel het proces als de algemene geschiedenis van de periode te verkennen. Uiteindelijk stelt de studie van deze gebeurtenissen en hoofdfiguren ons in staat om eindelijk het fineer weg te halen dat ons zo lang een glimp van de echte Socrates heeft ontzegd. Why Socrates Died is een verhelderend, gezaghebbend verslag van niet alleen een van de bepalende periodes van de westerse beschaving, maar ook van een van de meest bepalende figuren.‎